Bloedwaardes
English
version:
Vrijdag, 29 oktober 2004
René schrijft.
Wij zijn vandaag terug gekomen van een fantastische week in Villa Pardoes.
Deze Villa is ongeveer 4 jaar geleden gebouwd naar voorbeeld van Disneyland USA
waar al langer het systeem bestond voor zieke kinderen om samen met hun familie
even er tussenuit te kunnen gaan. Enkele weken geleden kregen wij de uitnodiging
om dus een weekje te verblijven in Villa Pardoes, gelegen in Kaatsheuvel, naast
de Efteling. Het is moeilijk te omschrijven wat je meemaakt als je aankomt op de
lokatie. Wij werden zeer hartelijk ontvangen door één van de vele
vrijwilligers die de villa runnen van 10:00 tot 22:00 u iedere dag van de week.
Villa Pardoes is gebouwd in de vorm van een slakkenhuis met aan de buitenring 8
villa’s, allemaal met elkaar verbonden via de centrale hal. Hierin kunnen de
kinderen naar hartelust spelen in de zandbak + glijbaan, playstations,
knutselhoek, fietsjes, auto’s, poppen etc. Kortom alles wat je als kind wenst.
Tevens is er een whirlpoolruimte met twee grote bubbelbaden waar je op ieder
moment van de dag kon ontspannen met z’n allen. Bij onze villa aangekomen –
wij verbleven in ‘Sneeuwwitje’- bleken de twee slaapkamers volledig in
sprookjesstijl te zijn uitgevoerd; alle bedden waren hemelbedden, dus je kan je
voorstellen hoe de kinderen hierop reageerden. De woonkamer had iets van weg van
een theater met boven de televisie een rond raam waarachter de kinderen een
handpoppenvoorstelling konden geven terwijl de rest op de rode bank op veren
(lekker springen) kon toekijken. Het hele huis was geschilderd in felle kleuren,
voorzien van alle gemakken en niet onbelangrijk – super schoon.
Rhian schrijft verder.
Toen wij naar binnen kwamen viel er een gevoel van rust over mij heen alsof
ik alle zorgen achter mij had gelaten, even geen afspraken, even geen
verplichtingen – het werd ons gezegd dat alles mocht en niks hoeft – iets
beters hadden ze niet kunnen zeggen. Maar het was meer dan alleen geen zorgen,
je stapte in een andere wereld van sprookjes en plezier waar kinderen centraal
stonden en ouders keken en lachten. Voor een week waren we ook niet anders dan
andere gezinnen – iedereen had een ziek kind met de bijbehorende zorgen. Ik
vond het heel bijzonder dat er een ander gezin aanwezig was met een dochter van
Philippa’s leeftijd ook met kanker en ook uit zo’n grote gezin als wij zijn.
Opeens voelt alles vertrouwd – wij zijn bezig met dezelfde strijd, met enkele
woorden begrijp je elkaar en kan je je concentreren op wat echt belangrijk is
– de grootste, gekste, beste, lolligste vakantie vieren mogelijk. Het was
prachtig om te zien hoe de kinderen vriendschappen met elkaar gingen sluiten,
broers en zussen, in feite lotgenoten, speelden vrij en ongeremd samen. Ik denk
dat ik dit het mooiste van de vakantie heb gevonden, zelfs boven de pret die wij
hebben beleefd in de Efteling (en dat was pret voor 10), het feit dat ongeveer
13 kinderen van verschillende leeftijden zo moeiteloos en begripvol samen
speelden met al de lichamelijke beperkingen die ze wel of niet hadden. Een week
was gewoon te kort, het ging zo snel en gisteravond stond ik om 23.30 met een
meisje te praten die net als ik niet naar huis wilde gaan. In haar woorden
“wij zijn net zulke leuke vriendinnen geworden en morgen moeten we naar huis
gaan”. Francesca en Isabella
wilden ook niet vertrekken en gisteravond zat ik bij ze voor dat ze gingen
slapen – Francesca wilde ook niet naar huis en zei dat het zóóóóóóó
leuk was geweest – ik probeerde uit te leggen dat alle leuke vakanties zo
gingen maar moest toegeven dat ik ook het liefst wilde blijven.
Bij het vertrekken besef je pas hoe sprookjesachtig het week is geweest, je gaat inpakken en inladen en neem je opeens ook je zorgen mee. Zelfs bij het afscheid van de personeel en vrijwilligers word je in de watten gelegd – een tas vol cadeautjes en dezelfde aandacht alsof je net bent binnengekomen. De warmte van de mensen, de vriendschappen, de ongeremde lol, het niveau van ontspanning, het overheersende gevoel van veiligheid in een gekke bestaan maakte een week Villa Pardoes tot een prachtig herinnering.
Francesca schrijft verder.
ik ben naar de efteling geweest. een hele week,de eerste dag dat ik er was, was er een optreden,en in dat optreden leerden wij dansen,en er waren zes dansers.en er was een hele grote speelruimte en de volgende dag gingen wij naar de efteling.o ja en waar de speelruimte was,dat was in villa pardoes.ik ging op de eerste dag in de efteling in de villa volta en in de villa volta leek het alsof je zelf draaiden maar eigenlijk draaiden de muren om je heen en ik ben ook naar de baker gegaan en daar heb ik zelf brood gebaken, lekere koekjes gemaakt en het baken vont ik het leukst want de baker legde het deeg op mijn armen en op juliét ze armen en ik ben ook in een achtbaan geweest o nee eigenlijk twee en ik ben ook in de pandadroom geweest en in de bobsleebaan ben ik ook geweest en die twee achtbanen waren de pegsus en de piton en de pegasus was een achtbaan die niet over de kop ging en de piton is een achtbaan die wel over de kop gaat en bij de baker gingen we ook een taart bakken en bij het koekjes bakken ging de baker twee stukjes deeg op philippa,s bril plakken en ik heb ook nog waterorgel gezien en op de taart stond Vila pardoes alleen weet ik niet hoe de baker heten maar dat is niet zo erg en in vila pardoes was er ook een meneer die heten janus en die had een kover met heel veel Cd,s er in en er was ook een atractie waarmee je de hele efteling kon zien en ik had een tasje geknutseld en op het tasje stond een poppetje met oogjes er op maar die oogjes waren niet zomaar oogjes het waren plastic oogjes met zwarte baletjes erin en het handvat was een soort van ruber en ik had ook nog in een gratis bubbelbad gezeten
De foto's zijn te zien in het fotoalbum