Bloedwaardes
English
version:
·
Donderdag, 1 april 2004
Rhian schrijft.
Benjamin heeft de hele nacht koorts gehad en heeft slecht geslapen, ik ook dus.
Het probleem met wakker zijn is dat je niet van je gevoelens weg kan rennen,
vooral midden in de nacht zonder een TV of radio om je af te leiden. Ik word
wakker met buikpijn, de spanning slaat weer toe. Ik ben zo blij dat wij naar
huis mogen gaan vandaag maar tegelijkertijd verlaten wij ook de zekerheid van
het ziekenhuis. Zal alles goed gaan en zal ik op tijd ingrijpen als het niet
goed gaat? Het is echt te vergelijken met het vertrek van de kraamverzorgster
– je bent blij dat het huis weer van jou is maar nu moet je het alleen redden.
Ik heb dat al 5 keer meegemaakt maar dit is nieuw. Op zaterdag komen Francesca,
Isabella en Joshua weer naar huis en dan zal ik ook mijn aandacht weer moeten
leren delen tussen Philippa en de andere. Hoe hou ik alles draaiend in het
huishouden als Philippa echt ziek wordt van de therapie? Ik sprak een moeder op
de afdeling gisteravond en zij vertelde dat alles heel snel went, dat de
chemotherapie een soort lijst om je leven heen wordt. Het eist structuur in je
leven maar voegt ook waarde toe aan je dagelijkse bestaan, en past iets niet in
die lijst dan is dat gewoon even minder belangrijk. Ik geloof haar - de extra
zorg om Philippa zal onze levens ingrijpend veranderen en zal betekenen dat we
andere prioriteiten zullen hebben. Wij hebben nu al geleerd om in het moment te
leven en geen verwachtingen of ambities te hebben.
Ik arriveer in de afdeling waar Philippa ligt en hoor dat zij redelijk heeft
gegeten en gedronken. Vanaf vandaag moeten wij haar vochtbalans sterk in de
gaten houden. De prik doctor klopt aan en Philippa wordt gelijk bang; zij heeft
dit gisteren al meegemaakt en is niet onder de indruk van onze uitleg dat het
noodzakelijk is enz enz. Wij durven haar niet te vertellen dat er nog een prik
moet komen en dan een gemene. Even later komt het team binnen; de verpleegster,
de verpleegkundige en de zaal arts, allemaal met gele schorten en maskers aan om
haar de wekelijkse Vincristine injectie te geven. Het zal wel heel erg eng zijn
geweest voor haar. Eerst moesten ze haar beste bloedvat zoeken want misprikken
met dit medicijn betekent brandwond achtige verwondingen. Uiteindelijk viel het
mee, de arts had de eerste keer succes maar Philippa schreeuwde uit angst voor
de pijn en de prik zelf. Gelukkig was het snel voorbij en na een eind gesprek
met de zaal arts mogen wij naar huis maar Philippa heeft in twee dagen geen
ontlasting gehad en hij vind dat dit moet gebeuren voordat wij kunnen
vertrekken. Zij krijgt een klysma maar dit heeft geen effect, zij krijgt een
sterker middel maar na een uur heeft dit ook geen effect gehad. Wij worden naar
huis gestuurd. Eenmaal in Lelystad
gaan we eerst langs de apotheek om Pippa’s medicijn op te halen dan terug naar
Ekenstein 18. Terwijl wij de auto aan het uitladen zijn komt een van onze buren
aan en vraagt of wij een leuke vakantie gehad hebben. Wij vinden het moeilijk om
niet te lachen. Het zal inderdaad eruitzien alsof wij zijn op vakantie geweest,
zo snel moesten we naar het ziekenhuis vertrekken. Wij hadden geen tijd om
iedereen in te lichten. Het is goed om in onze eigen bed te slapen, Philippa
slaapt tussen ons in – zij durft niet alleen te slapen.