Vrijdag, 2 april 2004
René schrijft.
Philippa heeft redelijk goed geslapen vannacht. Ze mag gelijk om 07:00 uur haar dagelijkse dosis Dexamethason innemen. Gelukkig lukt het tegenwoordig om haar dit te laten innemen met een slokje roosvicé. Het smaakt niet echt lekker en het voelt natuurlijk een beetje raar zo’n pilletje in je mond, dus wij zijn blij dat we het niet hoeven fijn te malen, op te lossen in een beetje limonade en met behulp van een injectiespuit in haar mond te spuiten zoals we dit in het ziekenhuis moesten doen.
Ik ga vandaag weer voor het eerst sinds vorige week aan de slag bij Marfo. Het is een rare dag; enerzijds zijn vrijwel alle collega’s geïnteresseerd in hoe het de afgelopen week is gegaan met ons, anderzijds begint iedereen weer aan mij te trekken; er zijn een aantal projecten met deadlines, belangrijke ontwikkelingen met klanten etc. De tijd heeft niet stil gestaan dus er is weer veel werk in te halen. De komende tijd zal ik nog erg moeten wennen aan deze nieuwe dimensie in ons leven; privé zaken tijdens het werk, werken tijdens ‘verlof’ en vrije tijd. Gelukkig is mijn werkgever begripvol en kunnen mijn werkzaamheden flexibel worden ingedeeld. Mede op advies van het ziekenhuis zal ik vandaag dan ook proberen een aantal afspraken te maken over de momenten dat ik met Philippa naar het ziekenhuis moet. Gelukkig werkt Rhian niet buitenshuis, dus is zij in staat om thuis alles te runnen. Dit maakt de zaken niet eenvoudig voor haar, maar aan de andere kant zijn wij nu blij dat wij indertijd bewust voor deze taakverdeling hebben gekozen. Met name voor Philippa en natuurlijk ook de andere kinderen is deze oplossing het beste.
Als ik aan het eind van de dag thuis kom ligt Philppa op de bank. Ze heeft vrijwel de gehele dag geslapen, vrijwel niets gegeten, veel buikpijn gehad, maar gelukkig wel voldoende gedronken. Helaas moest ze later die avond veel overgeven; al het drinken dat wij met veel moeite en aandringen er in hebben gekregen spoelen wij nu weer door het toilet. Het voelt alsof je weer van voren af aan moet beginnen. Je hoopt dat je eigen kind niet de zelfde hinder ondervindt en de zelfde verschijnselen gaat vertonen als die je kent van andere patiënten die een chemokuur ondergaan. Het is tijd te accepteren dat dit niet het geval is en dat de komende tijd en hele zware wordt.