·         Vrijdag 9 april 2004
Rhian schrijft.
Vanochtend begon zoals de meeste dagen met pillen, zetpillen, drankjes enz. Philippa ligt futloos op de bank en heeft geen zin in TV. Joshua is weer de oude en houdt Isabella en Francesca bezig met verschillende spelletjes. Om 10.30 wordt Philippa wakker en begint te klagen over hoofdpijn en buikpijn en dus geef ik haar paracetamol, daarna gaat zij weer slapen. Om een uur of 11 belt Nancy op, zij is de moeder van Isabella’s vriendinnetje Yvana om te vragen of Isabella wil komen spelen. Zij zal haar op komen halen over één uur. Rond 12.00 arriveert Nancy en zij en Yvana komen gezellig bij ons binnen. Nancy probeert contact met Philippa te krijgen maar zij is niet wakker te krijgen; dit is niet zo buitengewoon, de laatste twee weken heeft zij geen behoefte gehad om met mensen buiten onze gezin te praten. Wij staan even te praten over haar gezondheid en ik probeer nog een keer contact met haar te krijgen. Zij voelt stijf aan en ik til haar overeind. Zij heeft haar ogen open maar het lijkt alsof zij aan het staren is. Ik probeer meerdere keren een reactie te krijgen maar nu is het duidelijk, er is iets aan de hand. Nu begin ik haar te bekijken met andere ogen. Haar ogen zijn gedraaid naar de hoeken en reageren niet op iets dat aankomt, haar ademhaling is erg snel en haar bovenlijf is verstijfd; in een korte tijd begint ze blauw in haar gezicht te worden en haar wangen krijgen een paars tint. De kleur trekt uit haar lippen en haar onderarmen en handen zijn koud en floppy. Geschrokken bel ik René om te overleggen, maar al snel zie ik dat ik het AMC moet bellen. Zij zijn verontrust een zeggen dat ik haar met een ambulance naar het Zuiderzee ziekenhuis moet laten brengen. Ik bel 112 en binnen enkele minuten zijn ze er al. Tussendoor heb ik wat spullen bij elkaar verzameld zodat wij snel kunnen vertrekken. Zij onderzoeken haar en zijn van mening dat wij naar het AMC moeten gaan omdat haar behandeling daar plaats vindt. Zij nemen mijn slappe poppetje die tegen deze tijd een zuurstof masker op heeft op een brancard naar de ambulance. Ik heb René gebeld en hij komt naar huis. Ik bel opa en oma in Vinkeveen om hen in te lichten, René zal straks contact met ze opnemen voor de opvang van de kinderen. Als ik buiten kom zie ik dat er 2 ambulances zijn.
René schrijft verder.
Als ik aankom zie ik twee ambulances voor het huis staan en zijn de ambulance broeders Philippa nét naar buiten aan het rijden. Gelukkig heb ik tijdens het naar huis rijden nog even met Rhian contact gehad en weet dat het in principe redelijk goed gaat. Ik houd afstand om ze de ruimte te geven hun werk te doen. Ik zou graag Philippa even willen knuffelen maar ik weet niet precies hoe ernstig zij eraan toe is. De hele buurt is uitgelopen; je ziet niet vaak twee ambulances tegelijkertijd in de straat staan. Het is raar om buren die nog helemaal van niets weten uit te leggen wat er aan de hand is; “Philippa heeft last van ernstige bijwerkingen van de zware medicijnen die ze slikt in verband met haar chemokuur”. Ik besef dat dat wel erg veel vervelende informatie tegelijkertijd. Er is te weinig tijd om alles uitgebreid uit te leggen dus ik ga verder met spullen pakken om mee te nemen naar het AMC. Nancy biedt aan om Isabella mee te nemen om bij Yvana te logeren. Ik neem haar aanbod aan; mijn ouders zullen de overgebleven kinderen (Francesca en Joshua) voor hun rekening nemen. Ik heb nu spijt dat wij niet een tas klaar hebben staan. Terwijl Philippa in de eerste ambulance vertrekt met Rhian in de tweede ambulance daar achteraan loop ik door het huis en verzamel zo veel mogelijk spullen om het twee dagen uit te houden; tasje voor Isabella voor bij Yvana, tas voor Francesca en Joshua voor in Vinkeveen, tas voor Rhian en mijzelf, tas voor Philippa en natuurlijk nog spullen voor Benjamin. Ik geloof dat ik alle essentiële zaken wel bij me heb.
Ik vertrek met een goede 45 minuten achterstand op de ambulances, maar als ik hoor van Rhian hoe zij hebben gereden hebben zij de voorsprong waarschijnlijk nog met 15 minuten vergroot. Het moet heel beangstigend zijn geweest, vooral toen ze op het laatste stuk ook nog de sirenes aan moesten zetten om extra vaart te kunnen maken. Op weg naar het AMC zie ik twee ambulances met de bekende gele kleur terug naar Lelystad rijden. Ik hoop dat alles goed is gegaan. Ik ontmoet mijn ouders op P4, gooien de logeerspullen over in hun auto en gaan gezamenlijk naar binnen. Ik heb geen idee waar Philippa is opgenomen, dus ik neem de gok en ga direct naar de kinder oncologie op de 8 ste verdieping. Hier blijkt zij niet te zijn en bij navraag blijkt zij op de kinder intensive care afdeling te liggen. Ik ga alleen naar binnen omdat ik niet weet wat ik zal aantreffen. Rhian staat naast het bed met daarin onze kleine Pippa. Overal waar je kijkt lopen draden, slangen en piepende kastjes:
- Beademing in haar keel
- Neussonde
- twee infusen (linkerhand en rechterhand)
- ECG stickers op haar borst
- een catheter voor de urine
- Verzadigingsmeter op haar duim (rood lampje)
- bloeddrukmeter om haar bovenarm.
Ze staan op het punt om een lumbaal punctie te doen om het hersenvocht te onderzoeken. Ze houden haar zolang maar even in slaap. Terwijl ze bezig zijn hoor ik de artsen zachtjes met elkaar overleggen “in ieder geval is het helder en er is geen overdruk”. Met mijn beperkte medische kennis besef ik dat dat een goed teken is. Eigenlijk weten ze nog niet wat de oorzaak is geweest van Philippa’s aanval; eerst moeten er monsters bloed, urine en hersenvocht worden onderzocht. Ik begrijp van Rhian dat er gelijk bij aankomst een CT scan is gemaakt van haar hoofd en dat hier geen bijzonderheden op te zien waren. Ze blijkt verder stabiel te zijn, maar reageert nog niet echt op haar omgeving. Wel heeft ze erg veel last van de beademing, maar totdat ze wakker is moet deze inblijven. Wij laten ons gerust stellen door het bekwame personeel. In de ambulance heeft ze Valium gekregen dus dan werkt nog lang na. Wij krijgen het advies om tussendoor maar alvast het verblijf in het Ronald McDonald huis te regelen. Het is ondertussen etenstijd, dus Rhian, Benjamin en ik vertrekken naar het Ronald McDonald huis. We hebben de voor ons overbekende koelverse lasagna in de magnetron nét warm gemaakt als de telefoon gaat; Philippa is wakker geworden, huilt en vraagt naar ons. We nemen alles mee en gaan naar de afdeling IC. Philippa zit rechtop in bed en zo te zien gaat het redelijk goed met haar. Ze heeft erg veel honger en wil eten, maar vanwege de beademing mag ze pas om 21:00 uur beginnen met een beetje drinken en daarna pas wat eten. Dit is erg moeilijk uit te leggen en gelukkig slaapt ze nog veel na. 

Wij krijgen goed nieuws van de zaalarts; Philippa is voldoende hersteld en mag vanavond naar de ‘gewone’ kinderverpleegafdeling. Daar drinkt ze wat en eet een beschuitje. Haar infuusje wordt netjes ingepakt voor de nacht en haar andere infuus wordt verwijderd. In ieder geval kan Philippa weer ongehinderd duimen en ze valt dan ook snel in slaap. Ik blijf nog even op om het dagboek af te maken; ik weet dat er veel mensen zijn die morgen via de website te weten willen komen hoe het met haar is.