·         Zaterdag 10 april 2004
Rhian schrijft.
12.00 Het is nog steeds zo onwerkelijk dat wij weer in het AMC zijn. Gisterochtend was er niks aan de hand, wij hadden geen goed weekend verwacht vanwegens de wekelijkse Vincristine injectie die ze pas heeft gekregen maar zoiets bedenkt niemand. Philippa had (volgens de oncoloog) ook heftig gereageerd op de eerste twee injecties maar een insult blijkt zo een zeldzame reactie te zijn dat het niet noodzakelijk is hiervoor te waarschuwen. Toch hebben wij het wel ergens gelezen want wij herkenden het wel als iets misschien hoort bij de medicatie. Er beginnen twee thema’s in Philippa’s verhaal voor te komen: de eerste luidt “wij weten niet wat het is maar het komt niet zo vaak voor” en de tweede van mijn kant – dat net op het moment dat ik denk ik de ergste spanning heb gehad er iets gebeurt om mij dat af te leren. Ik had het volle vertrouwen in de ambulance verpleegkundigen op weg naar het ziekenhuis en toch heb ik zeker 30+ keer “Onze Vader” in mijn hoofd gezegd. Eenmaal in het AMC moest ik machteloos toekijken hoe zij werd geïntubeerd ; op een gegeven moment waren er 9 mensen om haar bed heen die allemaal bezig waren met monsters afnemen, slangen inbrengen en de monitoren bestuderen. Zij was zo aan het stuipen toen de CT scan werd gemaakt dat zij vast gebonden moest worden. De artsen waren bang dat Philippa óf een hersenbloeding had óf dat hetzelfde lymphoom achtig material in haar hersens zat. Gelukkig zag alles er normaal uit. Het was alleen toen zij op de intensive care afdeling was gekomen en alle draden en slangen waren aangekoppeld dat ik rustig durfde te worden. Wat een toestand.
Vanochtend is Philippa net de oude, tenminste zoals ze normaal gesproken is tijdens deze behandeling. Zij heeft goed geslapen en goed gegeten.

De zaalarts gaf aan dat zij hier nog een paar dagen moet blijven ter observatie en dat hij heeft contact gehad met haar oncoloog en moet spreken met de neuroloog over het maken van een hersen filmpje. Helaas zal dit in verband met de paasvakantie waarschijnlijk opz’n vroegst op dinsdag plaatsvinden. Zij weten niet wat de aanval heeft veroorzaakt maar zij hebben de meest voor de hand liggend dingen uitgesloten. Dus, wij wachten nu op verdere informatie.

Haar haren beginnen uit te vallen. Philippa heeft het niet echt door maar ik laat haar de losse haren wel zien om haar er zachtjes op voor te bereiden. In het begin vond ik dit het minst van de problemen maar toen voelde het zo ver weg, nu voelt dat even anders.