Bloedwaardes
English
version:
· Dinsdag, 23 maart 2004
Rhian schrijft.
Mijn ouders komen 's ochtends op visite en voelen zich niet op hun gemak.
Alles draait om de resultaten van de biopsie en terwijl wij praten over ditjes
en datjes heeft iedereen het gevoel dat alles behalve Philippa onbelangrijk is.
Elke keer dat de telefoon overgaat schrik ik en moet ik diep ademhalen voordat
ik de telefoon oppak. Vrienden en familie blijven bellen om te vragen of er
nieuws is en terwijl ik elke keer moet schrikken vind ik het heel fijn dat
zoveel mensen met ons mee leven.
Eindelijk om 15:30 worden we gebeld door de oncoloog. Ik loop naar de gang om
stilte en rust te vinden. Vrijwel gelijk verteld ze dat de resultaten niet goed
zijn en dat Philippa morgen gelijk naar het AMC moet komen voor een lumbaal (rugge-)
en een beenmergpunctie. Ze zegt verder dat Philippa zo snel mogelijk behandeld
moet worden en dat het gezwel een lymfoom was. Wij moeten ons melden om 11:00
uur bij de oncologie poli dagopname. Ik bedank haar en leg de telefoon neer. Het
is stil in mijn hoofd; mijn lijf voelt zo zwaar. Ik wil niet praten, bewegen en
de tijd staat even stil. Ik bel René - hoe vertel je zoiets ? Hij zegt dat hij
gelijk naar huis komt. Ik loop naar de woonkamer om mijn ouders te vertellen en
kijk hoe verslagen zij ook zijn door mijn verhaal. Woorden zijn er niet voor dit
gevoel. Ik ben kwaad en verdrietig tot in mijn ziel. Ik heb het gevoel dat
iemand het duveltje uit het doosje heeft gelaten, alsof er een indringer in ons
gezin is. Ik wil vluchten, niet van mijn situatie maar van mijn gevoelens. Het
begint te zwaar te worden en René en ik voelen ons machteloos. Mamgu en Dadcu
vertrekken eerder dan gepland naar hun hotel om ons tijd alleen te geven. Wij
spreken af dat wij elkaar woensdagavond zien na de onderzoeken. Er is geen tijd
en rust om aan onze gevoelens toe te geven - wij moeten opvang voor Francesca in
Isabella regelen en met opa en oma praten over Joshua. Francesca zal naar Cathy
gaan en Isabella naar Yvana, Joshua wordt door opa en oma meegenomen naar
Vinkeveen.
Keer na keer moet ik 's nachts René wakker maken; hij ligt steeds te herhalen
"vreselijk, vreselijk, vreselijk", zachtjes in z'n slaap. Ik slaap ook
slecht; droom steeds over Philippa en Benjamin en hoe ik mijn eigen hoofd kaal
scheer in solidariteit met Philippa. Het is inderdaad echt vreselijk.