Bloedwaardes
English
version:
·
Woensdag , 24 maart 2004
Rhian schrijft.
Ik breng de meiden (min philippa) naar school met de bakfiets. Dit vinden ze
prachtig ! Ik heb zo ontzettend veel steun en interesse van andere ouders op
school gekregen dat het minst dat ik kan doen was om zelf het nieuws te
vertellen over Pippa. Ik fiets met een zwaar gevoel in mijn hele lijf en probeer
het masker van een vrolijke moeder te dragen voor Francesca en Isabella. Wij,
René en ik, beseffen zelf niet eens hoe onze levens zullen zijn in de komende
tijd dus uitleggen aan de meiden is bijna onmogelijk. Ik vertel de ene ouder na
de andere, mijn emoties zijn verdoofd totdat Cathy naar me toe komt en mij
omhelst. Wij staan midden in de gang te huilen als kleine kinderen.
Wij rijden naar het AMC en ontmoeten de ouders van René op parkeerplaats 4. Zij
nemen Joshua mee naar Vinkeveen zodat wij ons volledig op Philippa kunnen
concentreren. Op de polikliniek krijgt Philippa een bed toegewezen op de
dagbehandelingsafdeling en wij worden te woord gestaan door de oncoloog. Dit is
de uitleg waarop wij hebben gewacht. Zij vertelt dat de tumor die ze weg hebben
gehaald een ophoping was van witte bloedlichaampjes van de verkeerde soort en
dat de regio om de tumor in haar huid nu 'schoon' is. Maar, informatie wijst uit
dat het nog een keer terug kan komen en dan als een vorm van leukemie. Om dit te
voorkomen krijgt Philippa een chemokuur die in totaal 2 jaar gaat duren. Zij
legt verder uit dat de lumbaal- en beenmergpunctie zullen laten zien of de
zelfde witte bloedlichaampjes ook in het hersenvocht en het beenmerg zitten. Het
zijn lymphatische cellen en kunnen dus overal zijn. Verslagen lopen wij terug
naar de dagbehandelingsafdeling met Philippa en wachten op de zuster. er zijn
geen woorden die dit gevoel omschrijven. je hebt het maar te accepteren en er
het beste van te maken. Plannen voor morgen, voor de komende week en volgend
jaar verdwijnen zomaar en de enige ambitie is een gezonde dochter te mogen
houden.
De zuster komt Emla zalf plakken om de huid op Philippa's rug en heup te
verdoven. Ik kijk hulpeloos toe. Ik wil Philippa oppakken in mijn armen en weg
rennen maar in plaats hiervan probeer ik haar lachtend af te leiden. De zuster
legt uit dat Philippa ook Dormicum zal krijgen waardoor ze niets van de ingreep
zal herinneren. Het is een kleine troost. Philippa begint na het krijgen van
Dormicum giechelig en slap te worden. Meerdere keren dreigt ze uit bed te vallen
en ze kijkt heel lodderig uit haar ogen. Sommige kinderen zien dubbel met dit
medicijn. Dr. van der wetering komt Philppa ophalen voor de puncties. René is
dapper en neemt haar mee.
De oncoloog vertelt dat wij morgen middag tussen 4 en 5 uur 's middags bericht
van haar zullen krijgen over de punctie resultaten. Wij beseffen allebei hoe
belangrijk deze resultaten zijn en hoe de behandelmethode zal worden beïnvloed.
Wij hebben amper de tijd om te voelen en na te denken - van moment tot moment
verandert alles. zo veel informatie en zo veel vragen. Ik wil zo veel weten,
maar eigenlijk wil ik alleen maar vragen: "Is she going to be alright
?". Ik stel de vraag niet want ik weet het antwoord al. Niemand weet wat er
zal gebeuren; 2 maanden geleden had Philippa een blauwe plek, nu heeft ze
kanker. Waarom zijn de feiten erger als ze een naam krijgen ?
Wij zetten onze maskers weer op en vertrekken naar Vinkeveen om Joshua op te
halen. Over een kop koffie vertellen wij René's ouders, opa en oma, de situatie
zoals deze er nú voorstaat. ze kunnen het ook moeilijk bevatten. Wij rijden in
stilte naar huis. René en ik zijn bezig alles te verwerken maar de
verkeersdrukte houdt ons scherp. Eenmaal terug in Lelystad voel ik me veilig.
Even geen dokters, slangen etc. Ik heb gemengde gevoelens - aan de ene kant wil
ik Francesca en Isabella terug hebben maar ook heb ik rust en tijd nodig om even
bij te komen. Na een half uur haalt René ze op en haalt gelijk Chinees voor ons
en Mangu en Dadcu.
Wij zijn allemaal erg gespannen en René en ik hebben het er niet over; we weten
hoe belangrijk de resultaten zijn en durfen er niet over na te denken. Wij zijn
compleet op van de indrukken en spanning maar goed slapen zit er niet in.