Bloedwaardes
English
version:
· Donderdag, 25 maart 2004
Rhian schrijft.
Ik dacht dat het wachten op de eerste resultaten erg was maar dit slaat alles.
Als alles bekend is vandaag, begint Philippa morgen al met de chemokuur. Dr. van
der Wetering wacht niet alleen op de punctie resultaten maar ook op de laatste
set kleuringen van de cellen die uit de tumor verwijderd zijn. Als de tweede nog
niet bekend zijn begint zij pas maandag in het AMC. Ik breng Francesca en
Isabella naar school maar neem alle kinderen mee. Ouders komen snel op mij af.
Eerst moet ik zo veel regelen - eerst met het hoofd van de school Hans Zwart -
gisteren hebben oma en opa een school voor Francesca en Isabella geregeld en dat
moet ik doorgeven. Hij is zeer begripvol en doet niet moeilijk. Dan moet ik werk
voor de meiden regelen met hun juffen en die beloven ook alles klaar te hebben
voor het eind van de dag. Buiten de school ontmoet ik meer ouders die meer
willen weten. Ik leg uit wat ik al weet en iedereen die ik het vertel reageert
even heftig. Ik krijg zóveel steun van zóveel ouders - ik had echt niet
verwacht dat zoveel ouders zo mee zouden leven. Terwijl ik vragen krijg, terwijl
ik afgeleid ben, terwijl ik iets moet regelen gaat het redelijk maar eenmaal
alleen denk ik dat ik gek wordt. Zoveel spanning heb ik nog nooit in mijn leven
ervaren. Ik kan nergens tegen en ik moet mezelf dwingen om te concentreren op
het verkeer. Ik heb Philippa expres thuis gehouden, ze kon prima naar school
maar ik hoop dat ze 's middags zal rusten. Als alles doorgaat morgen zal ze veel
energie nodig hebben en een beetje vertroetelen kan zeker geen kwaad.
Mamgu en Dadcu komen straks op bezoek en ik hoop dat ze het niet erg vinden dat
ik alles organiseer in plaats van bij hun zitten kletsen. Ik moet kleding
regelen voor 7 (nou 6 dan) mensen voor een week. Het voelt net alsof wij met
vakantie gaan maar dan zonder de vreugde. Ik heb er geen zin in, mijn hersenen
zijn suf en traag en ik vindt het onvoorstelbaar dat ik dit moet doen. Het voelt
zo onwerkelijk dat ik keer na keer mezelf moet wakker schudden om de klus af te
krijgen. Het enige wat mij pushed om klaar te zijn is het idee dat ik vanavond
met Cathy naar de stad kan gaan. Niet klaar is niet gaan. Ik heb de spullen van
de meiden gedaan, drie wasjes gedraaid en gedroogd - ik heb echt geen zin meer.
Ik kom naar beneden en zie Philippa in haar disco spullen gekleed met Joshua aan
het spelen. Ik wil haar knuffelen en haar vertellen dat ik van haar hou maar ze
is zo lekker bezig. Ik hou het bij over haar bolletje strelen terwijl ze puzzelt
met Joshua. Ik kijk naar mijn moeder die het ook moeilijk heeft. Mijn vader weet
echt niet wat hij moet zeggen en vertelt iets alleen om de stilte te doorbreken.
Wij proberen allemaal dit op onze eigen manier door te komen. Tik, tik, tik, tik
- de minuten zijn vandaag extra traag. Ik heb zeker honderd keer naar de klok
gekeken in een ochtend. Ik wil inpakken maar ik kan niet nadenken. Philippa's
spullen: zal ze de infuus in haar hand of in haar voet krijgen ? kan ze dit dan
wel aan ? Ik doe wat moet maar ik het niet geloven of bevatten. Voor de tweede
dag heb ik amper gegeten, ik voel me schuldig omdat ik Benjamin nog borstvoeding
geef. Ik at ontbijt voor zover je één beschuitje ontbijt kan noemen maar
binnen enkele minuten moest ik overgeven. Joshua en Philippa eten wel en Mamgu
en Dadcu moeten zichzelf bedienen. Ik hoop dat deze gastvrouw de volgende keer
wat gastvriendelijker zal kunnen zijn. Zij hebben alle begrip voor de
omstandigheden en mijn moeder zorgt voor mijn vader!
Om 14:00 uur vertrek ik om de meiden op te halen en wat boodschappen te doen bij
Albert Heijn. Ik regel alles van poedermelk voor Benjamin tot scheermesjes voor
mijn vader. De meiden opgehaald met alle werk voor de andere school vertrekken
we naar huis. Op weg probeer ik de meiden voor te bereiden op wat zal komen. Ik
vindt het zo dapper van ze dat ze dit allemaal weten te accepteren en verwerken.
Eenmaal thuis stijgt mijn spanning enorm. Vanaf nu, 15:00 uur is het aftellen
tot wij weten of Philippa's hele lijf wordt aangevallen door de kankercellen. Ik
denk aan René, hij probeert vandaag van alles te regelen met zijn werk. Er moet
zó veel overgedragen worden aan anderen, hij zal het zwaar hebben. Om 15:30
gaat de telefoon en ik weet dat het te vroeg is, toch schrik ik en pak ik de
hoorn. Het heeft niet lang gerinkeld maar toch blijk ik te laat te zijn. Geen
antwoord. Ik leg de hoorn neer en mijn lijf beeft van de spanning. Ik ben boos,
ik moet huilen. Ik sta in de hal en zak door mijn benen naar de grond. Het wordt
me even te veel. Ik zie twee felroze broekspijpen met pailletten door mijn
tranen en de verlenging van dit oogverblindende ensemble vraagt of ze mag
buitenspelen met Joshua. Het liefst zou ze zonder jas of t-shirt zó naar buiten
gaan! Weer aangekleed is ze even naar buiten geweest.
16:00 uur. De telefoon gaat weer - deze keer ben ik wel op tijd maar het is
Barbara - zij heeft het nieuws van Tiny gehoord en is er ook kapot van. Zij
heeft Philippa gekend zelfs vóór de geboorte van zwangerschapsgym.
16:10 uur. Alice belt om te vragen of wij iets weten. Beide keren moet ik mijn
masker stevig opzetten.
16:20 uur. De oncoloog belt. Zij spreekt de mooiste woorden die ik ooit gehoord
heb: "nou, ik kan jullie het goede nieuws geven dat het centrale
zenuwstelsel én het beenmerg allebei schoon zijn". Ik ben sprakeloos
opgelucht, blij en heel even voelt het alsof er niets meer aan de hand is. Nu
mag zij een 'gewone' leukemiebehandeling krijgen. Soms moet je dankbaar zijn dat
je de "lesser of two evils" mag meemaken. Dit is het beste nieuws dat
wij konden verwachten, ongeloofelijk, een gewicht valt van mijn schouders af.
Toch zijn wij lang en lang niet klaar, maar klaar voor heel even. Ik bel René
met het goede nieuws. Morgen mogen wij om 11:00 uur ons melden bij het AMC. 's
Avonds ga ik even de stad in met Cathy en met 90% klaar gaan René en ik om
00:30 naar bed.