Bloedwaardes
English
version:
·
Vrijdag, 26 maart 2004
Rhian schrijft.
Vandaag is DE dag, vandaag gaat het gebeuren. Zonder er écht bij stil te
staan heb ik gisteren afscheid van mijn ouders genomen. Het voelt raar dat ze in
het land zijn en ik ze niet zal zien. Zoals ik zei, het voelt net alsof wij o
vakantie gaan – alles moet geregeld worden; de post, de vuilnis, sleutels bij
de buren enzovoort. Wij vertrekken naar Vinkeveen om Francesca, Isabelle en
Joshua te laten logeren terwijl wij deze week in het AMC zullen zijn. Het is een
moeilijk afscheid, wij weten dat het moet. Het is anders dan elke andere keer
– wij hebben geen verbouwing om af te maken, geen kinderen die geboren zullen
worden, geen leuke plannen, alleen het steunen van Philippa in deze, de
moeilijkste tijd in haar korte leven.
Terwijl ik Philippa’s jas aantrek kijkt ze mij aan en vraagt hoelang ze in het
ziekenhuis moet blijven. Ik zeg dat het ongeveer week zal duren waarop zij zegt
“want ik ben ziek hé?”. Ik slik de tranen weg maar zij ziet het en geeft
mij een knuffel. Ik wou dat het zo eenvoudig was.
Wij melden ons aan bij de balie van F8; Philippa heeft vanaf de parkeerplaats
bij het Ronald McDonald huis op papa’s schouders gezeten en dit is de
standaard AMC vervoersmethode geworden. Zij vindt het prachtig en snel zijn wij
naar een kamer gebracht waar 2 andere kinderen liggen; een jongetje van 6 en een
meisje van 8. Ze zijn allebei kaal en hebben slangen, zondes etc. Het is erg
confronterend en nu is er geen twijfel mee mogelijk – dit wordt heel zwaar.
Er wordt eerst het een en ander uitgelegd over de afdeling en dan worden we
opgehaald door de oncoloog voor een gesprek over het ziektebeeld, de bahandeling,
de prognose en voor de vragen die wij willen stellen. Philippa wordt in de
speelkamer bezig gehouden.
Philippa krijgt weer Dormicum maar het leek alsof het minder goed werkte dan de
vorige keer. Om 14:15 krijgt zij weer een lumbaal punctie maar deze keer wordt
er ook medicijn in de rug gespoten – de eerste van vele die zij de komende 2
jaar zal moeten krijgen. Nu moet ze 2 uur blijven liggen om hoofdpijn en
misselijkheid te voorkomen. Ze doet het weer fantastisch en blijft daarna keurig
liggen. Ze wil weinig eten ’s avonds en om 18:00 uur is ze hartstikke
misselijk. Gelukkig hebben de verpleegsters daar wat voor en geven haar een
middel via het infuus dat in haar voet is aangebracht. Eindelijk wordt ze
ietsjes meer comfortabel en slaapt ze tegen 21:00 uur. Het is een lange
moeilijke dag voor haar geweest.
Benjamin blijft zo onrustig dat ik maar vertrek naar het Ronald McDonald huis;
een geluidruchtige baby in een stille ziekenhuisafdeling is niet welkom. Ik had
graag wat tijd met René willen doorbrengen maar het zit er gewoon niet in.