Bloedwaardes
English
version:
·
Zaterdag, 27 maart 2004
Rhian schrijft.
Ik arriveer ’s ochtends in een stil ziekenhuis; na de ongelooflijke drukte van
gisteren is het heel vreemd om een verlaten winkelplein beneden te zien. Eenmaal
boven hoor ik dat Philippa goed heeft geslapen maar wel buikpijn heeft en niet
wil eten en drinken. Zij moet 2 liter vocht per dag drinken om beschadiging
van de nieren door de medicijnen te voorkomen maar op dit moment krijgt zij dit
via het infuus. Als wij dit thuis ook voor elkaar moeten krijgen dan maak ik mij
zorgen. Philippa is nooit zo’n grote drinker geweest. Zij blijft opgewekt en
vrolijk met praatjes voor 10 – onze Pippa dus – en ze is goed bezig te
houden. Ik hoop dat het zó blijft. Als ouder zie je zo veel ellende op een
kinder oncologie afdeling dat je je voortdurend afvraagd of dit de toekomst is
voor je eigen kind. Ik keek weer naar dat bord op de afdeling “kinder
oncologie” en nog steeds dringt het niet door. Ik weet het nu al – dit zal
nooit wennen.
Eindelijk heben wij iets gevonden dat Philippa wel lekker vindt – drink
yoghurt. Met plezier maakt ze een beker leeg. Lunchtijd wil ze nog steeds niets
eten maar dit blijkt normaal te zijn – zoveel indrukken, de medicijnen, de
wisselende gezichten die allemaal wat van je willen hebben – geen wonder dat
je geen trek hebt. Ze blijft klagen over buikpijn, keer na keer masseer ik
zachtjes haar buikje en om 14:00 uur valt ze in een diepe slaap. Het is moeilijk
om je kind in een ziekenhuisbed te zien liggen maar het is dubbelop als je weet
dat je toestemming hebt gegeven om haar ziek te maken. In elk opzicht was ze
gezond toen het gezwel eruit was verwijderd maar wij wisten dat zij zonder deze
behandeling veel en veel zieker kan worden.
Ik wist niet dat ik zo blij kon zijn dat mijn kind een beker yogidrink ging
opdrinken. Haar gezondheid hangt er van af en je voelt je behoorlijk machteloos
als ze alles weigeren.
’s Middags om 15:30 komen Francesca, Isabella, Joshua en Opa en Oma. Wat een
drukte ineens ! De meiden zijn duidelijk onder de indruk van het gebouw, de
medische apparatuur en het personeel in uniform. Zij hebben Philippa veel gemist
en hebben tekeningen voor haar meegebracht. Joshua vindt de auto’s en de
fietsen in de gang geweldig en als ze de speelkamer in mogen gaan kunnen zij hun
ogen niet geloven. Zoveel speelgoed in één kamer hebben ze nog nooit gezien.
Wij hebben ze ook erg gemist maar nu moet Philippa even alle aandacht krijgen.
Philippa mist Joshua vooral omdat zij thuis altijd samen spelen en in de dagen
dat Philippa niet naar school ging was hun band alleen maar versterkt. Helaas
moeten na een uur Opa en Oma weer vertrekken met de kinderen. Philippa is moet
en vindt alles zwaar. Daarna komen Arjen en Alice op visite met praachtige
strijkkralen princessen die Imke en Janneke hebben gemaakt. Alice vertelt dat
Imke Philippa heeft genoemd tijdens het bidden, ik vindt het zo lief. Helaas
mochten Imke en Janneke niet mee want kinderen onder de 10 jaar mogen niet op de
afdeling in verband met besmettelijke kinderziekten.
Als het avondeten wordt gebracht eet Philippa muizenhapjes. Na het eten laat René
Philippa zijn laptop zien; hij heeft het meegenomen om op afstand werk voor
Marfo te doen. Maar Philippa houdt
ook van computeren; wij hebben wat educatieve CD-ROM’s meegenomen en deze
vindt ze fantastisch. Ze gebruikt de mousepad met een nonchalance die
indrukwekkend is en heel even is de narigheid in het ziekenhuis vergeten. Om
20:00 uur slaapt ze en René en ik hebben 45 minuten om bij te komen voordat ik
vertrek naar het Ronald McDonald huis. Wij zouden dit niet kunnen doen zonder de
steun van René’s ouders; onze enige zorgen zijn om Philippa – wij weten dat
de andere kinderen veilig zijn en goed worden verzorgd.