Bloedwaardes
English
version:
April
2005.
Verblijf op de Tarpania’s hoeve te Swifterbant 11 april – 17 april 2005
De Tarpania’s hoeve is een initiatief van Carin en Ab de Lange. Zij hebben aan de grote schuur op hun boerderij een tweetal vakantiewoningen gebouwd waarin gezinnen met een kankerpatiëntje kosteloos een onbezorgde vakantie kunnen houden. Om dit mogelijk te maken is er een stichting opgericht die middels donaties van voornamelijk particulieren de financiële middelen hiervoor bieden.
Toen Rhian een paar weken geleden informeerde of wij binnenkort een weekje mochten komen logeren kregen wij het fantastische aanbod om in de week van 11 april een week te verblijven.
Voordat wij vertrokken heb ik nog grapjes gemaakt met collega’s over het feit dat wij op vakantie gingen naar Swifterbant (10 km van ons huis) en dat wij bij wijze van spreken met de fiets konden gaan. Echter vanaf het moment dat wij aankwamen met de hartelijke ontvangst door Carin en haar dochter Corinne waanden wij ons in een andere wereld. Ons huis lag aan de voorzijde van de boerderij en kijkt uit over de uitgestrekte weilanden van agrarisch Swifterbant. Naar rechts de ketelmeerdijk met daarachter het ketelmeer.
Grappig was vooral de reactie van de kinderen op de eerste dag dat wij door de schapenstallen liepen. Zij vonden het eigenlijk wel een beetje stinken. Onze kinderen zijn wat dat betreft helaas nog echte stadskinderen. Op dag twee snoof Isabella de lucht diep op en zei: “ruikt eigenlijk best wel lekker”. De rest van de week heb ik ze hier niet meer over gehoord; ik weet zeker dat ze de geur nu al missen sinds we weer terug zijn.
De eerste dag was het gelijk al raak: één van de ooien ging lammeren; iets wat Rhian en ik al vaak hebben mogen meemaken, maar ook dit was voor de kinderen nieuw. Onze “stadskindertjes” stonden dan ook met open mond te kijken hoe boer Ab met zijn arm in het achterste van het schaap het lammetje opzocht, een touwtje om de kop bevestigde en vervolgens samen zijn zoon het lammetje eruit trokken. De foto’s hieronder spreken voor zich.
De volgende dag maken de kinderen kennis met de kinderen
van het andere gezin op de boerderij. Verplichte kleding voor de kids zijn de
rode overalls. Het staat hartstikke leuk en scheelt natuurlijk in de was. Het
klikt gelijk goed tussen onze kinderen en Aniek, Marlie en Ruud. De kinderen
hebben de grootste lol met meehelpen op de boerderij of gewoon spelen in het
hooi. Frank, Anke, Rhian en ik genieten buiten van het voorjaarszonnetje. Ik
vindt het heerlijk om naar de kinderen te kijken terwijl ze aan het spelen zijn.
Eén van de konijnen had pas geleden geworpen, echter helaas waren de 4 jonkies door de moeder afgestoten en komen te overlijden. De kinderen gingen gelijk aan de slag om mooie doosjes te maken en gedichtjes te schrijven voor de lieve konijntjes die zo kort op deze wereld waren en nu naar de poezenhemel gingen. Ik moest wel even slikken toen ik zag hoe de kindern – voornamelijk gevoed door de recente ervaring van de begrafenis van een vader van school – met zo veel respect hiermee omgaan. Helaas zijn al deze kinderen door de ziekte van hun broertje of zusje op veel te vroege leeftijd in aanraking gekomen met de dood van jonge mensen en is een begravenis van een paar doodgeboren konijntjes opeens een manier om dit te verwerken.
Bijna iedere dag was er wel een ooi aan het lammeren.
Iedere keer weer verzamelden alle kinderen en natuurlijk de grote mensen,
gewapend met foto- en videocamera om deze unieke gebeurtenissen vast te leggen,
zich rond de schaapskooi.
De overige dieren zitten in de andere stal en worden door
de kinderen heerlijk vertroeteld. Iedere dag mogen ze buiten de benen strekken.
Het was feest in de Tarpania’s hoeve. Het 300ste
lammetje was geboren. Boer Ab tracteert op heerlijke verse slagroomtaart.
Eén avond gebeurt er iets heel bijzonders: een ooi moet
lammeren maar dit lukt helemaal niet goed. Op de één of andere manier lukt het
boer Ab niet om in zijn ééntje de bevalling te doen. Eérst wordt Frank
gevraagd om het schaap vast te houden en kort daarna wordt ook mijn hulp
gevraagd. Daar staan wij dan met z’n drieën, ik voel mij wat onwennig en
onzeker maar gesterkt door het besef van de jarenlange ervaring van boer Ab.
Keer op keer moeten wij hard trekken en weer loslaten en het lam weer
terugduwen. Op een gegeven moment besluit boer Ab dat het beter is dag de
kinderen even weg gaan omdat het mogelijk erg bloederig zou kunnen gaan worden.
Vrijwel direct daarna lukt het ons uiteindelijk om het lammetje te bevrijden. Ik
kan aan de blik van boer Ab zien dat hij het meent als hij zegt dat het zonder
de hulp van Frank en mij waarschijnlijk niet goed was afgelopen. Wij zijn
natuurlijk apentrots en ik spreek voor mijzelf als ik zeg dat ik dit als zeer
therapeutisch heb ervaren. Als even later ook het tweede lammetje wordt geboren
en beide goed aanslaan besluiten Frank en ik om de lammetjes heel symbolisch
Ruud en Philippa te noemen.
Op de laatste dag op de boerderij hebben wij met Frank en
Anka en de kinderen een gezamelijke maaltijd en de kinderen werken hard mee om
alle groenten te snijden.
Als dank voor ons fantastische verblijf bieden de kinderen
samen een boeketje aan aan Carin en Ab.
Op de laatste dag van ons verblijf worden we uitgenodigd
voor een ritje over de ketelmeerdijk met paard en wagen.
Om de beurt mogen de kinderen het paard mennen. Gelukkig
houdt Ab goed in de gaten dat wij niet het water in rijden.
Wij hebben een fantastische week gehad op de Tarpania’s hoeve. Het was een week van bezinning en diepe gesprekken met Frank en Anka die wij lang zullen blijven koesteren. Wij zijn er wederom achter gekomen dat er bij ons veel nog niet verwerkte emoties zijn verbonden aan de ziekte van Philippa. Deze week heeft absoluut een zeer grote bijdrage geleverd om hier beter mee om te gaan.
Ten slotte heb ik het stukje dat Rhian in het gastenboek heeft geschreven hieronder weergegeven. Zij kan veel beter dan ik verwoorden wat deze week voor ons heeft betekend:
Francesca heeft ook in haar eigen dagboekje geschreven over deze week:
Ik ben naar de Tarpaniahoeve geweest. De eerste dag (maandag) ging Carin ons laten zien hoe het huis er uit zag en er was een glijbaan in de kamer waar Philippa en Joshua in slaapten en we mogten op de skelters rijden en toen we moesten slapen toen zagen we andere kinderen in de schapenstal want de twee woningen zaten in een schapenstal en ik dagt dat ik die kinderen eerder had gezien maar dat was niet zo en de tweede dag was het héééél leuk want de andere kinderen en ik ontdekten dat er ook een hooiberg was en toen gingen we met de hooibalen een bunker bouwen maar Ruud zo heten het jongetje die kanker had die maakten het steeds stuk met Marlie de zus van Ruud en Isabel ging later ook meedoen en dan konden Aniek en ik de hut weer opnieuw beginnen te bouwen en er was ook een boomhut met een hangmat die boven een sloot hangden en als je uit die hangmat klimden dan kon je zomaar naar een open grasveld toe en daar gingen we tikkertje spelen en er waren twee tweelingen geboren en bij de tweede tweeling ging Ab het lametje aan zijn achterpoten vasthouden en hem zitten te zwaaien en papa mogt meehelpen met het lammetje te trekken en toen gingen we met boer Ab mee om taart te eten en toen we klaar waren zag een iemand dat de schapen los waren en toen renden papa en de papa van Ruud, Marlie en Aniek en boer Ab ging ook mee en ook de moeder van Ruud, Marlie en Aniek ging ook mee om de deuren dicht te doenen toen het zaterdag was gingen we weer naar huis en toen zij Carin dat we volgent jaar weer terug mogen komen.